O tym piszę
Kilka słów o mnie
Pomagam nawet w najtrudniejszych sytuacjach. Również w przypadkach, których inni terapeuci się nie podejmują, albo są w stanie pomóc częściowo, lub przynieść ulgę na chwilę.
Agata
Mam na imię Agata. Jestem pod wrażeniem tego co robisz.
Trafiłam na Ciebie przypadkiem, ale jest to też efekt różnorodnych poszukiwań na płaszczyźnie duchowości.
Kasia Nizińska
DŁUGO zastanawiałam się, jak w miarę krotkim komentarzu napisać na temat Aleksandra Deyeva.. hmm.
Terapeta duszy? tak piszą inni. JA napisze tak:
Mija już rok, kiedy współpracuje z panem Aleksandrem. Tak, to dobre słowo, współpraca. Nigdy nie daje gotowej recepty na szczęście, poprawę jakości życia, na to jak żyć. Byłam w kompletnej rozsypce, zapaści. Ne widziałam sensu na planowanie przyszłości. Bo nie planowałam przyszłości z sobą.
Anna
Panie Aleksandrze Deyev, Chciałam bardzo serdecznie podziękować za pomoc, wskazanie drogi w życiu.
W ubiegłym roku przechodziłam tzw. trudny okres, sama nie wiedziałam jak już sobie pomóc, jak zadziałać, męczyłam się sama ze sobą.
Natalia
Kochany Aleksandrze,
moja Dusza jest juz bardzo „zniecierpliwiona” i woła coraz bardziej nagląco(chyba w postaci mojego młodszego syna) o to, abym zwróciła się i sięgnęła za tę szybę, uwolniła jej utraconą część i doprowadzila do Jej połączenia.
Nieczęsto zdarza mi się, abym, czytając jakiś tekst, była w tak wielkim stopniu przekonana o jego prawdziwości. Czytajac Twoją stronę czułam, że niemal każde słowo przemawia do mnie, tak, jakbym już o tym wiedziała i tylko sobie przypominała coś, o czym przez „chwilę” zapomnialam. Dziękuje Ci za to Objawienie, widocznie przyszedł na mnie czas.
Już od dawna wiem, że najważniejszą rzeczą jest żyć w zgodzie ze sobą, niestety nie zawsze mi się to udawało, a raczej przyznam, że chyba rzadko. Tym niemniej wiem, jak się wtedy czuję i z całego serca pragnę żyć już tylko w ten sposób.
Bardzo podziwiam to co robisz.
Dziękuje
Natalia
Barbara
Szanowny Panie Aleksandrze!
Jestem 62-letnia samotna kobieta.
Przez niemal ostatnie 30 lat doroslego zycia szukalam drogi do szczescia, do zycia bez lęku. Chodzilam na rozne kursy, szkolenia, warsztaty. Medytowalam, cwiczylam, afirmowalam, wizualizowalam….i bylam wiecznie nieszczesliwa.
W pewnym momencie doszlam do takiego etapu mojego zycia, ze jedyne czego pragnelam to ciszy, spokoju, samotnosci. I tesknilam za smiercia. Nie bylo we mnie radosci zycia, checi zycia czy checi dzialania.